Zwaard van Damocles

Me verliezen in de instagram wereld van Danny die zijn successen deelt of Monica die trots vertelt hoe ze haar buikspieren heeft getraind met een nieuwe methode. Heel af en toe schiet het door me heen. Dit kan toch niet. Ik moet toch het goede voorbeeld geven?

Er dwars door heen. Ook al is het megazwaar. Of pikkedonker.

Ja, daar geloof ik in. Heilig. Maar nu even niet. Het is teveel. En dus scroll ik nog even door de stories van mensen die hun katten showen of hun mooie vakantiekiekjes in de (lente)zon.

Ik kan er even niet doorheen. En ook dat mag soms.

De afgelopen weken waren niet de makkelijkste. Misschien volg je mij al een tijdje en weet je dat mijn man en ik een moeilijke tijd hebben gehad. De afgelopen weken nam de spanning toe. Weer tijd voor controles. Ik denk dat ik nooit echt zal kunnen uitleggen hoe dat is. Het zwaard van Damocles dat boven je hoofd hangt. Alsof er een zware deken in je huis hangt. Wat je ook doet, je ontkomt er niet aan. Het is er. Overal gedachten die alle kanten uitschieten. Angstige gedachten. Worst case scenario’s. Soms een sprankeltje hoop. En toen kwam Corona ook nog even op bezoek. Waar yoga en lopen mij anders altijd helpen, lukte ook dat nu niet. Poeh, ga dan maar eens ‘zijn’ met al je gedachten en angsten. Ik heb het geprobeerd, echt waar. En soms lukte het ook. Maar soms hielp het ook even in die wereld van Danny te duiken, even uit mijn eigen wereld te verdwijnen.

Uiteraard promoot ik hiermee geen social media kanalen haha! Integendeel. Ik denk dat het heel raadzaam is een structuur aan te brengen in je social media gebruik. Max een uur per dag bijvoorbeeld (dat zijn al 7 uren in de week!). En het belangrijkste is, wat werkt voor JOU? Dat weet uiteindelijk niemand beter dan jijzelf. En wanneer je er een bewuste keuze in maakt, voelt het zo anders dan wanneer je ineens beseft dat het al 22:00 is en je dus 2 uur lang nutteloos hebt zitten scrollen…

In de afgelopen weken koos ik er, meer dan anders, bewust voor om even op te gaan in een andere wereld. Die waar de angst er even niet was. Maar ook koos ik bewust voor die wandeling toen dat kon. Een koffie in de zon. Een heel rustige beweging op mijn yogamat. – Man, ik leek ineens wel een bejaarde met die corona!- Om het toch even aan te kijken. Die angst. De zorg. Het verdriet. It’s all about balance. Daar geloof ik in. Een echte balans bestaat niet, maar de weg ernaar toe is zeer leerzaam en boeiend. Ik heb zoveel geleerd over mijn emoties en de wijsheid van ons lichaam hierbij. Ik kijk er dan ook enorm naar uit die kennis met jou te delen.

Keuzes durven maken vanuit liefde voor jezelf. In plaats vanuit angst. Dat gun ik iedereen.