Sssst
De takken van de bomen zijn inmiddels kaal. Een waterig zonnetje schijnt door de bomen. Er zit regen in de lucht. Ik ruik het. Ik zie het. Ik voel het. Hij ziet het niet. Hij praat. Praat veel. En hard. Zijn passen gaan snel. Ik hoor hoe zijn ademhaling hoog zit. Ik laat het een tijdje zo zijn. Observeer en wacht af. Hij ratelt door.
Dan vraag ik hem stil te staan. ‘Uhm, ok’, zegt hij lachend. Een lach van ongemak. De stilte overvalt hem. Hij beweegt nog wat van de ene op de andere voet. Hij kijkt weg. Ik zeg niks. En laat de stilte zijn werk doen – iets wat ik vroeger overigens erg spannend vond, maar waarvan ik nu weet, dat het een van de meest krachtige middelen is.
Alleen de wind maakt geluid.
Loslaten
‘Oeh ik ben druk he?’, zegt hij na een tijdje. ‘Ik vergeet weer te ademen.’ Ik knik zachtjes en blijf stil. ‘Ik ga dan hard aan het werk om jou precies te kunnen vertellen hoe het zit. Maar dat hoeft natuurlijk niet. Wanneer ik vergeet te ademen, weet ik inmiddels dat ik in mijn hoofd zit. En in dit geval dat ik bezig ben jou te pleasen. Ik ga dan als het ware weg bij mezelf. Dat mag ik loslaten.’ Ik geef hem terug dat het heel bijzonder is dat hij dit nu kan benoemen. Een groot verschil met het begin van ons coachtraject. Toen was hij zich niet bewust van zijn ademhaling. Van de signalen die zijn lichaam hem geeft. Nu wel. Terwijl hij dit alles op zich laat inwerken, lopen we verder. Met rustige passen dit keer. Alsof hij daadwerkelijk iets heeft losgelaten.
Na een tijdje kijkt hij om zich heen. Maar nu kijkt hij niet alleen. Hij neemt waar, hij ZIET. En zo ziet hij ook waar we zijn. Met een verbaasde blik wijst hij naar rechts. ‘Daar hadden we moeten zijn, dat pad had ik in mijn hoofd vandaag, dat was mijn bedoeling.’ Eerst komt er een frons, kijkt hij streng. Hij lijkt er van te balen. Maar dan zie ik zijn gezicht ontspannen. Er verschijnt een glimlach. Vol compassie lacht hij om zichzelf.
‘Dit gebeurt er dus in mijn dagelijkse leven. Ik heb een plaatje voor ogen. Dat moet het dan worden. Maar dat hoeft helemaal niet. Als ik loslaat en vertrouw kom ik op andere paden terecht. En die zijn ook goed. Of beter zelfs. Want dit nieuwe pad ken ik niet en geeft mij nieuwe inzichten. Als ik loslaat wat ik voor ogen had, komen er wellicht nieuwe bestemmingen en kansen voorbij.’
‘What screws us up most in life is the picture in our head of how it is supposed to be’.
– Socrates-
Wandelen en je bewust zijn van je lichaam, een prachtige combinatie!
Bovenstaande is een fragment uit een van de vele wandelcoachings die ik dit jaar deed. Soms kunnen we het plaatje wat we voor ogen beter loslaten. Iets wat we allemaal denk ik ervaren hebben afgelopen jaar. Betekent dit dat je geen visie, dromen of verlangens mag hebben? Zeker niet!
Sterker nog, het is fijn om voor ogen te hebben waar je naar toe wilt. Maar wanneer we er krampachtig aan vasthouden, brengt het ons nergens. Het geeft stress. Een plaatje voor ogen hebben EN mee durven gaan met de stroom. Dat is de kunst. Vertrouwen te houden dat het hoe dan ook goedkomt. We weten immers nooit wat het leven voor ons in petto heeft. En in feite is het al goed, in het hier en nu.
Ik wens je heel fijne kerstdagen! Misschien niet geheel wat je voor ogen had, maar kijk of je kunt mee bewegen. Of je in het hier en nu kunt genieten. Dankbaar kunt zijn voor wat er wel is.
En wil jij in het nieuwe jaar ook graag eens wandelend gecoacht worden? Omdat je ‘uit je hoofd’ wil komen? En meer in contact met wat je voelt? Of omdat je op zoek bent naar rust en ontspanning? Of bewustere keuzes wilt maken en grip wilt krijgen op je emoties? Vraag gerust om info via info [at] vositivity.nl of stuur een bericht aan 0652478247. Ik ontmoet je graag. Vanuit mijn coachpraktijk in Amsterdam of op locatie. Ook kan je online yogaspecials bij mij volgen.
Ester Vos, auteur van Vliegen zonder te zweven. De reisgids waarmee je de sprong maakt van denken naar voelen.
