Onrust in Colombia
Rust in de onrust, ontspannen bij de inspanning
Cliënten of mensen die regelmatig yoga bij mij volgen, kunnen deze zin waarschijnlijk dromen. Ik zelf inmiddels ook ;-). En dat is eigenlijk maar goed ook, want deze zogenaamde mantra’s kunnen wel wat herhaling en regelmatige beoefening gebruiken. Zoals ik zelf weer eens ervaarde in mijn laatste reis naar Colombia, waarbij ik mee was als psycholoog achter de schermen.
De wekker gaat om 05:45, de taxi staat klaar om 06:30. Mijn ogen zijn nog zo goed als gesloten, het is pikkedonker buiten, de chauffeur opent de deur voor me met een vriendelijke glimlach. Op naar Schiphol. Benieuwd naar wat deze reis zal gaan brengen. Zo’n 5 uur later stap ik in het vliegtuig, ik zet mijn telefoon op de vliegtuigmodus… zucht wat heerlijk vind ik dat toch aan vliegen. Geen WhatsApp, geen nieuwe mailtjes, geen verleidingen op facebook. Lekker een filmpje kijken of een tukkie doen..
Ruim 11 uur vliegen en twee uur wachten later open ik de deur van mijn hotelkamer. In de verte zie ik door de ramen de bergen, het ruime bed lijkt me al te roepen. Maar eerst nog even wat eten, voorbereiden en verschillende gesprekken voeren voordat ik mijn bed op kan zoeken. Om 04:00 ben ik klaarwakker van de jetlag. ‘Gelukkig’ vertrekken we al om 06:00. En zo volgen de dagen elkaar in rap tempo op. Lange dagen, met veel reizen, regelmatig wachten en veel emoties bij de deelnemers.
Ontspannen inspannen, hoe doe ik dat ook alweer?
Halverwege de reis voel ik hoe de moeheid toeslaat. Oh ja, zo voelt dat realiseer ik me. Schouders die langzaam omhoog kruipen, een ademhaling die wat sneller gaat (of komt dat door de hoogte van bijna 3000 meter?), druk in het hoofd, behoefte aan meer en meer koffie. Ik denk aan alle mensen die ik begeleid en hoe ik ze adviseer regelmatig op te laden en hoe je op een ontspannende manier een inspanning kunt leveren. Ik begrijp weer even beter waarom mensen me soms aankijken met zo’n wazige blik van, hoe doe ik dat. Het is soms echt makkelijker gezegd dan gedaan.
What to do?
Die bovengenoemde mantra’s komen dus goed van pas. Ik heb ze zo vaak gezegd, tegen mezelf en tegen anderen, dat ze vanzelf naar boven lijken te komen. En zo dwing ik mezelf, geheel tegen een natuurlijk gevoel in om juist zo lang mogelijk in bed te blijven liggen, toch een paar keer minimaal een kwartier eerder op te staan. Afhankelijk van wat ik nodig heb, doe ik de ene keer een ademhalingsoefening om te ontspannen en op te laden en doe ik de andere keer juist een aantal krijgers om lekker wakker te worden en dicht bij mezelf te blijven.
En dan ben ik vervolgens natuurlijk op geheel ontspannende wijze aan het werk…
Nee, natuurlijk zijn die paar minuten niet zaligmakend! Helpend, dat zeker wel. Maar ze wegen niet op tegen de korte nachten, de jetlag, de hoogte waarop we verblijven, een mega onweersbui die de grond letterlijk doet trillen, en alle emoties die gedurende de dag voorbijkomen bij iedereen. En dat is ok… Er is namelijk niks mis met af en toe eens hard werken, lange dagen maken, korter slapen, een beetje meer spanning, adrenaline. Zolang je maar tijdens dat harde werken blijft oefenen met ontspannen, je dit niet een heel jaar lang achter elkaar doet en voldoende momenten neemt om weer op te laden. Want in deze maatschappij zitten we nou eenmaal niet de hele dag op een steen, zoals mijn eigen yogaleraar altijd zei: "it's all about balance" 🙂
En dus neem ik de laatste dag nog een extra koffie en concentreer me op de dingen die gedaan moeten worden. Om vervolgens de eerste nacht thuis in mijn eigen bed 13 uur achter elkaar te slapen.
