Joy & sorrow

Ik zie de kleine pick up steeds kleiner worden,
ook de handen die zwaaien worden steeds vager en vager.
Ik voel een brok in mijn keel, mijn ogen worden vochtig.
Langzaam wandel ik terug, van alles komt voorbij.

Melancholie;
blijdschap;
ontroering;
en ook trots.

Ik ben in Bali en mijn programma zit er weer op. Hoe vaak ik inmiddels ook groepen heb mogen begeleiden op een JOYFUL reis, het afscheid valt me nog steeds zwaar. Of misschien is zwaar niet het juiste woord. Intens, dat past beter. Ik wil niet dat het eindigt, het was zo intens mooi…

"Joy & Sorrow, they are inseparable.. together they come and when one sits alone with you remember that the other is asleep upon your bed."
- Khalil Gibran

Dit is zo’n moment 

Zo’n moment van Joy & Sorrow. Naast elkaar. Dat maakt dat ik naast een traan ook een grote glimlach voel. En dat er een grote golf van dankbaarheid door mij heen gaat. Wat was het mooi om te zien hoe iedereen op eigen wijze genoot.

Samen met een van de deelnemers die nog een paar dagen op het eiland heeft bijgeboekt, blik ik met een traan, een glimlach en een biertje terug op de mooie week. De hitte bij aankomst, de tropische regenbuien, de heftige storm op de avond van de ogho ogho (een soort oud & nieuw met een indrukwekkende optocht), de magische stiltedag, de bijzondere persoonlijke ceremonie, de verse kokosnoten, de heerlijke curries, de enorme lol, de vele tranen, de Balinese spraakverwarringen, de kracht van de chakrayoga…

En dan  gaat mijn telefoon. Abrupt worden we uit onze melancholie gehaald.
Ik weet dat je in Bali bent hoor, zegt de bekende stem aan de andere kant. Maar juist daarom dacht ik dat het misschien uitkomt. Ik heb je nodig voor begeleiding bij een TV programma in Thailand. Dat is toch een soort van dichtbij? En oh ja, je moet morgen al weg.

Uhm
Ik heb plannen
Zou mijn boek afmaken
Vrienden bezoeken
Nog heel veel curries eten
Uitrusten
Hmmm
Ik ben wel klaar met het programma hier
Ik hoef er maar 1 afspraak in Nederland voor te verzetten
Mijn boek kan ik eigenlijk niet langer uitstellen, maar die ene week maakt ook niet het verschil
Ik ben inderdaad dichtbij en gewend aan de tropen
En het allerbelangrijkste, ik hou van avontuur!

Oftewel de volgende ochtend zet de oom van de neef of neef van de oom dat zou ook kunnen 😉 van de Balinese hoteleigenaar mijn koffer op zijn scooter en mag ik er ook op klimmen. Een paar uur later zit ik in het vliegtuig. Met een grote glimlach.

Terugdenkend aan die intens prachtige JOYFUL Bali week met weer een bijzondere groep mooie deelnemers. En aan de weken ervoor, waarin ik samen met mijn man weer op prachtige idyllische plekjes was. Genietend van het mooie Bali waar alles altijd weer klopt en goedkomt. En wat ik stiekem toch wel gemist heb door er zelf ook een jaar niet te zijn geweest.

Terimakasih Bali! (dankjewel Bali)

Aangezien ik die dag 3 vluchten heb en veel wachttijd, kan ik verder mijmeren. Over de mooie reis die we in januari weer maakten naar Suriname bijvoorbeeld. Waar de uitspraak no spang (=no stress) echt geleefd wordt. En waar ook nu weer de tranen over onze wangen biggelden van het lachen. En waar we dit keer ook letterlijk naar de roots van mensen gingen, door een straat op te zoeken waar familie heeft gewoond van 1 van onze deelnemers. Bijzonder en ontroerend.

Vol dankbaarheid stap ik in Thailand uit het vliegtuig. Klaar voor een nieuw avontuur.