Je hoeft niet sterk te zijn

Darmkanker

Ruud de Wild heeft darmkanker. Ik kijk & luister naar een interview van hem. Door zijn collega die zijn radioprogramma tijdelijk waarneemt. Misschien heb je het voorbij zien komen. Misschien ook niet. Want het valt voor mij en ons waarschijnlijk meer op dan voor een ander. Herkenning.

‘Het allermooiste wat ik nu meemaak… De balans tussen stoer zijn en breekbaar zijn. Dat middelpunt is misschien wel de mooiste ontdekking van mijn leven.’

Die woorden van Ruud de Wild ontroeren mij. Als ik naar hem luister – en vooral als ik zijn blik zie – is het alsof ik mijn eigen man hoor en zie praten. Mijn man is ook stoer. Groot en sterk. Ik viel er ooit voor als een blok. En ook al is er met de jaren wat testosteron af inmiddels, zo breekbaar en kwetsbaar zag ik hem niet eerder. En hoe erg alles ook is, die breekbaarheid heeft ook iets moois.

Er zit ook schoonheid in ellende

En eigenlijk weten we dat ook. De beste kunst wordt gemaakt vanuit ellende. De mooiste liedjes in moeilijke tijden. En toch blijven we er liever van weg. Van pijn. Van onszelf en van de ander. Ik vind het zelfs al spannend om dit op te schrijven. Wie zit er op te wachten? We bewegen toch veel liever naar het licht? Daar is het fijn, makkelijk, kan je vrij ademen. Want zeg nou eerlijk, haal jij ook opgelucht adem als een uitvaart of crematie eenmaal is afgelopen? Er ruimte is om te lachen? En ga je met een knoop in je maag op ziekenhuisbezoek en voel je de opluchting zodra je weer buiten loopt?

Stoer en breekbaar.

Ik ben blij met de woorden van Ruud de Wild. Niet alleen vanwege de herkenning. Maar ook omdat ik hoop dat breekbaar en kwetsbaar zijn steeds meer geaccepteerd worden. Dat we minder bang worden voor de pijn. Voor verdriet, angst , boosheid, schuld en schaamte. Dat we inzien dat ook die emoties ons mooie boodschappen brengen. Wat je raakt, waar je grenzen liggen, wat er echt belangrijk voor je is. En dat als we dat meer durven bij onszelf, we dat ook meer durven te laten zien. En daarmee een voorbeeld zijn voor een ander. Dat er niks mis is met kwetsbaarheid. Dat het juist heel krachtig is. Dat het verbindt.

Want ik weet niet hoe het bij jou zit, maar ik wil soms juist graag horen dat ik niet sterk hoef te zijn. Dat het heel begrijpelijk is dat ik verdrietig ben. Dat het ok is dat ik het zwaar vind. En dat ik het gewoon even niet weet. Dat kanker geen strijd is. Maar gewoon dikke vette pech.