De tranen biggelen over mijn wangen. Het liefst snik ik hardop en snotter ik alle kanten uit. Maar hoewel ik met het jaar vrijer word, hou ik me toch regelmatig ook nog in. Zo ook deze keer. Een beetje compassie voor mijn medemens kan geen kwaad natuurlijk 😉 Of is het toch schaamte? Want huilen doe je niet zomaar, toch? Straks vinden ze me nog zielig.
Ik zit in het vliegtuig terug van Bali naar Nederland. Als ik alleen reis heb ik de gekke gewoonte om fims uit te zoeken waar ik van moet huilen. Je moet toch wat zou je denken, de vlucht vanuit Bali is zo’n 17 uur. Maar dat is het niet. Ik vind het gewoon lekker. Lekker om even te huilen. Weg te kruipen in een film en daarmee in mijn eigen wereld. Stiekem gebruik ik de film om mijn eigen verdriet de ruimte te geven. Maar goed, volgens mijn man ben ik sowieso een emokip, ik ben nogal snel ontroerd en geraakt. Mijn opa kon dat ook en daar ben ik eigenlijk gewoon trots op eerlijk gezegd. Het verrijkt mijn leven en ik kan intens genieten.
Mijn man is een beetje anders op dit vlak. De meeste mannen denk ik trouwens.. Maar er is een uitzondering, sport. Zo kijk ik samen met hem afgelopen zondag naar de samenvatting van de wedstrijd van Feyenoord. De trainer Giovanni van Bronckhorst is hevig ontroerd over het kampioenschap… In tranen vertelt hij hoe blij hij is. Zowel mijn man als ik huilen bijna mee bij deze beelden. En dit terwijl mijn man Ajax fan is 😉 Prachtig vinden we het.
De emotie van de trainer, van de spelers, van de fans.
“Ester, als ik jou zie, moet ik direct huilen.” Een regelmatig gemaakte opmerking van mijn cliënten. Geen beste PR zou je denken, maar eerlijk gezegd vind ik het een compliment. Mensen voelen zich kennelijk veilig genoeg. En achteraf geven ze aan dat het zo fijn was, dat het er even mocht zijn, dat het oplucht, dat het ruimte geeft… Maar toch, bijna altijd in het begin van de sessie tonen mensen verzet. Mannen al helemaal 😉 Oh wat stom, zit ik hier te huilen. Pffff, dat wil ik echt niet hoor, dat was ik niet van plan. Zo stom, die tranen.
Wat is dat toch met tranen?
Het fascineert me. We huilen bij afscheid, bij een geboorte, wanneer we gekwetst zijn, bij sport. Tv programma’s met drama doen het vaak goed….
Maar toch, mag het ook vaak niet. Is het niet gepast, lijkt er zelfs een taboe op te zijn. Of mag je 1 minuut huilen en moet je dan weer door..En hoe vaak willen we niet gelijk een tissue aanbieden vanuit ongemak zodat de tranen snel verdwijnen?
“The deeper that sorrow carves into your heart,
the more joy it will contain…”
– Kahlil Gabran
Deze uitspraak begin ik steeds meer te begrijpen. Heel cliché misschien, omdat ik ouder word en daardoor meer ervaring heb, meer pijn heb ervaren en me inmiddels steeds meer kan inleven in anderen. En daardoor nog meer de schoonheid van het leven kan ervaren. Juist de joy dus ook dieper kan ervaren.
Natuurlijk vind ik het niet altijd fijn als ik er midden in zit. Dan doet het gewoon pijn. Maar ik weet dat het ruimte geeft, ik weet dat dingen mij juist zo raken en ik dus zo intens kan genieten. Dankbaar kan zijn voor wat ik (wel) heb.
Dus tja, gesnif en gesnotter, heeft het zin? Mijn cliënten hebben er baat bij, ik vind het zelf fijn, het geeft ruimte en ontspanning. En psychologen zoals Jung beschreven al het belang van de emoties, hoe deze een rijke bron van kennis bezitten. Verder zouden tranen volgens onderzoek verschillende positieve effecten hebben. Huilen werkt stress verlagend, helend, bloeddrukverlagend. We zijn de enige wezens die huilen door emoties. Hierdoor kunnen we empathie voelen voor anderen.
Kortom, veel mooie redenen om de tranen de loop te laten. En sowieso weet ik 1 ding zeker: Als ik huil, voel ik dat ik leef.. en wie wil dat nou niet 😉
Wil je na deze blog ook graag even een potje huilen? Ik keek naar de film Collateral Beauty…
