De ezel in de wei

De weide in

"Ja dit lijkt me wel een fijne plek" zegt hij. In de schaduw, een beetje beschut. We nemen beide een slokje water en kijken uit over het weiland ...

"Vind je het spannend?" Vraag ik.
"Ja misschien wel." En ik zie hoe zijn lichaam onrustig beweegt.

"Waar voel je die spanning?"
Hij wijst naar een plek op zijn lichaam. Rond zijn maag.

Dan zijn we beide weer stil.

"Omdat ik weet dat jij mij snel kunt raken en ik dan dus kwetsbaar ga zijn.. dat vind ik spannend."

Zijn kwetsbaarheid wordt zichtbaar en voelbaar. En dan wandelt de ezel uit de wei naar ons toe.

Alsof hij wilt zeggen: "het komt goed, echt."

Hij moet lachen. En ontspant zich iets meer.

Daarom zijn mijn Joyful sessies vaak buiten . Aan zee of op het platteland. Omdat het zoveel meer ruimte geeft. Om te ontspannen. En daardoor dichter bij de kern te komen.

En daarom vind ik werken met het lichaam zo geweldig. Omdat het direct antwoorden geeft. Over wat er speelt of waar het vandaan komt. Maar ook over hoe via je lichaam oplossingen te vinden. Hoe je via je lichaam oplossingen kunt vinden.

Zoals in deze situatie waarin hij van mij vooral oefeningen krijgt gericht op ruimte maken in de borstkas, rond het hart. Het gebied waar we niet alleen voelen waar we blij van worden, maar ook waar we verdriet voelen. Om in dit geval ruimte te maken voor de zware last die hij meedraagt.

Hoe symbolisch als we kijken naar ezels en hun draagkracht, ze worden al eeuwen ingezet als pakezels….