Bang in het donker

Zo hèhè ik lig. Nog even lezen. Mijn ogen vallen langzaam dicht. Tijd om te gaan slapen. Ik zet mijn e-reader uit. Jeetje wat is het donker. Ik schrik er van. Ik open mijn ogen zo wijd mogelijk. Maar ik zie nog steeds helemaal niks. Geen straaltje licht. Geen enkele schaduw. Hmm dat voelt gek. Nu begrijp ik ineens weer waarom kinderen graag met een lichtje aan slapen. Het is alsof alle geluiden nog harder binnenkomen dan anders. Ik probeer de lichte spanning in mijn buik te negeren. Ah joh, niks aan de hand. Wat kan er gebeuren? Gewoon lekker gaan slapen…

En dan hoor ik het. Geritsel. Vlak bij mijn hoofd. Er loopt een beest, ik weet het zeker. Mijn hart gaat steeds sneller kloppen. Wat is dat? Wat zal ik doen? Ga ik kijken of niet? Het klinkt zo dichtbij. Straks kruipt het nog over me heen. Oh nee toch, ieuw… En de ramen konden niet allemaal dicht. Oh ik hoor het weer, een gek soort gepiep, heel hard. Of lijkt dat zo, omdat het zo donker is...

Oké Ester, gewoon even diep ademhalen. Dat kan je toch? Dat leer je anderen immers ook? Er kan toch niks gebeuren. En dan hoor ik het opnieuw, nog harder dan net. Pffff, laat ik het maar toegeven, ik ben bang.

Slapen in de jungle
Ik ben in Afrika, Sierra Leone om precies te zijn.. We slapen in de jungle, in een soort apenreservaat. Ik ben door al mijn reizen toch aardig wat gewend zou je zeggen.. Maar, ook al geef ik het liever niet toe, want ik ben natuurlijk liever stoer, ik ben gewoon bang. Helemaal alleen in een grote hut, de anderen op minstens twee minuten door de jungle wandelen van mij vandaan. Wetende dat er apen om mijn hut lopen. Apen die enorm lawaai kunnen maken. Pikkedonker en heel veel onbekende geluiden.

Angst
Van de vier basis emoties emoties die er zijn vind ik angst misschien nog wel de moeilijkste om mee te dealen. Huilen lucht op, irritaties tonen mij wat ik belangrijk vind en wat niet en tja vreugde vind ik natuurlijk gewoon heerlijk. Maar bang zijn vind ik lastig. Vooral wanneer het geen functie lijkt te hebben.. Alsof mijn gedachten met mij aan de haal gaan en ik zelf geen controle meer heb over lichaam en geest. Weten dat er niks aan de hand is, dat 100 keer tegen jezelf zeggen, maar toch angst voelen. Dat je hart snel gaat kloppen, je ademhaling in je keel zit en je de meest gekke scenario’s aan het schetsen bent. Bizar toch?

Soms heeft angst een functie en vroeger was die functie groot. Moesten we alert zijn voor gevaar wat op de loer lag. Gaf ons lichaam ons signalen om te vechten of te vluchten. Dit signaal krijgen we nu ook vaak terwijl het niet nodig is. Dat maakt het extra lastig.

Gewoon even rustig ademhalen dan toch?
Diep ademhalen, lang uitademen. Je ademhaling tellen. Jaja, ik ken ze allemaal. Kom op Ester, hier kan je toch wel mee omgaan zeg ik een paar keer tegen mezelf. Maar of het nou komt door de heftige malariapillen die ik slik (daar kan je van gaan hallucineren) of wat anders, ik krijg mezelf niet echt rustig. Nadat ik mezelf heb gedwongen te plassen, het licht aan te doen, een rat heb zien wegrennen en weer heel snel onder mijn klamboe ben gedoken, krijg ik mezelf nog steeds niet echt rustig. En inderdaad, die rat zien helpt daar niet bij. En dan besluit ik dat het maar gewoon zo is. Ik vind het gewoon even eng en spannend. En ja, ook deze nacht gaat uiteindelijk voorbij. En dan kan ik er vast om lachen. Oh wacht, ik schrijf een boek over emoties dus ik kan het vast gebruiken als input 🙂

En zo val ik uiteindelijk vroeg in de ochtend toch in slaap. En word ik wakker als het licht wordt en heb ik het overleefd 😉

Is er dan niks aan te doen als je bang bent?
Jawel, natuurlijk kan je dingen doen. En soms kan dat een ademhalingsoefening zijn. Vaak vraagt het echter om een intensievere aanpak, afhankelijk van de soort angst en hoeveel last je ervan hebt. Je kunt met angst omgaan door je er op voor te bereiden, er zijn dingen die je kunt doen als de angst je overvalt en je kunt oefeningen doen om de opgebouwde spanning (want dat gaat in je lichaam zitten) achteraf weer kwijt te raken.