Ja ja ik kom eraan.
Ik geef je nog 5 minuten, zegt mijn man.
Pfff denk ik bij mezelf, moet dit echt?
Ik wil niet.
Waarom had ik dit ook alweer bedacht?
Oh ja, het is goed voor me.
Dat was het.
Hmm, ok, lets go Ester, hou je aan je belofte, aan je man, maar nog meer aan jezelf.
Met lood in mijn schoenen loop ik de trap af.
Elke trede lijkt zwaarder.
Mijn man moet lachen.
Vind je het zo erg?
Ja, geef ik toe.
Ik vind het vreselijk en wil het liefst niet gaan.
Kom op zegt hij, ik help je.
En dat werkt.
Hulp van een ander is zo fijn.
10 minuten later zijn we er.
Waar zal je denken?
Bungy jumpen?
Parachutespringen?
De kaakchirurg.
Je raadt het nooit.
We zijn bij de sportschool…:-)
Nu denk je misschien.
Huh, Ester is toch dol op bewegen?
Ja, dat klopt.
Maar de sportschool heb ik altijd gemeden.
Die lucht die er hangt.
Al het testosteron om me heen.
Zwetende kreunende mannen.
De een nog gespierder dan de ander.
Apparaten waarbij ik het idee heb technische kennis nodig te hebben.
Iedereen die me aankijkt op zo’n manier van:
'Wat doe JIJ hier?'.
Maar goed, ik ben er.
En ja, ik ruik overal zweet.
En ja, ik voel die blikken.
Grrrr help ik wil weg.
Mijn mondhoeken zakken.
Mijn man kijkt naar me.
En begint opnieuw te lachen.
Met zo’n gezicht wordt het nooit leuk hoor.
En dan moet ik lachen.
Om mezelf.
Ja dat is waar.
Met zo’n instelling wordt het nooit leuk.
Lets give it a try.
A real try.
Inmiddels zijn we maanden verder.
En jawel, ik vind het nu zelfs leuk.
Sleep ik mijn man mee in plaats van hij mij.
Ben ik trots als ik meer gewicht kan tillen.
En voel ik hoe de kracht in mijn lichaam nog meer toeneemt.
En dat is niet alleen goed voor mijn botten, want daarom ben ik er mee begonnen.
Uit noodzaak, omdat mijn botten niet sterk genoeg bleken te zijn.
Niet leuk, en moeilijk te accepteren.
En weinig aan te doen, maar krachttraining zou kunnen helpen.
Dus daar wil ik dan toch voor gaan.
En vraag ik in mijn werk niet van anderen dat ze uit hun comfortzone gaan?
En dus ging ik ervoor.
Niet alleen goed voor mijn botten.
Maar ook voor mijn stemming.
En voor het gevoel van iets overwinnen.
Het lijkt klein, maar voor mij voelt het groots.
Ik voel een glimlach in me opkomen als ik de tekst weer voor me zie die groot hangt in de sportschool.
If it doesn’t challenge you it doesn’t change you.
En zo is het.
-
02 oktober 2019
- Mira Sovilj
- Blog
- 0 Comments
- Like