Een onverwacht cadeautje...
U moet de andere balie hebben mevrouw. U vliegt toch businessclass? Huh? Ik kijk mijn man vragend aan. Hij kijkt net zo vragend terug. Ik weet van niks, zeg ik tegen de grondstewardess. Ik ook niet zegt ze met een kleine glimlach, maar u moet die balie hebben en wijst ons de weg. Enigszins verbouwereerd wandelen we naar de andere balie, waar we hartelijk worden ontvangen en uiteraard direct aan de beurt zijn. Geen idee waarom, maar we vliegen businessclass en we besluiten er maar gewoon helemaal van te genieten.
Ook de douane gaat snel en voor ik het weet wandel ik in het voor mij inmiddels bekende Schiphol. Ik kijk om me heen, zie de diversiteit van alle mensen, heerlijk, al die nationaliteiten, ik ruik de scherpe parfums van de shops, hoor de ‘mind your step’ en dan dringt het ineens tot me door…
Het is dezelfde vliegmaatschappij als toen... Van al die jaren geleden, zo’n 17 jaar inmiddels. Toen ik ook businessclass mocht reizen. Nou ja, 1 uurtje. Omdat ik pijn had in mijn been, enorme pijn. En in paniek raakte. Dat ik niet wist hoe ik die vlucht door zou komen. Dat ik door een Chinese arts werd gemasseerd, wat achteraf gezien echt mijn dood had kunnen betekenen. Dat ik dus businessclass mocht reizen, maar daar na een uur weer werd uit gezet, omdat andere passagiers hadden geklaagd. En waarbij ik vervolgens in doodsangst de rest van de uren doorbracht op mijn kleine stoel. Waarbij ik mezelf moest toespreken dat het heus wel goed zou komen. Dat ik vast geen trombose had. Waar ik geen steun vond bij het personeel. De vlucht waarna ik de volgende dag bij de eerste hulp belandde, en weer naar huis werd gestuurd. Maar waar echter de volgende dag toch bleek dat ik een bloedpropje had. En ik dus echt geluk had gehad dat dat propje niet los was geschoten.
Het komt allemaal even terug. En het raakt me. Ik voel tranen opkomen, tranen van ontroering. Of je er nu in gelooft of niet. Hoe mooi is dit? Dat ik juist van deze maatschappij dit kadootje krijg. Ook al hebben ze zelf waarschijnlijk geen idee natuurlijk. Maar toch. Alsof ze het na jaren goed maken met me. Nooit meer wilde ik namelijk met deze maatschappij vliegen, om wat ze me hadden aangedaan. Toen ik net uit het ziekenhuis kwam jaren geleden was ik enorm boos. Maar had ik niet de puf om iets met die boosheid te doen. Vervolgens zwakte de boosheid af. Had ik mijn energie nodig om weer gezond te worden ook.
Vergeven zonder vergeten
Natuurlijk hebben ze het niet goed gedaan destijds. Ze hadden me een andere plek moeten geven, mij in de gaten moeten houden. En uiteraard mocht ik daar boos over zijn. Zoals ik in mijn boek beschrijf dat al die emoties er nou eenmaal zijn en er mogen zijn . Tot vervelends toe 😉 Maar boosheid is ook een emotie die je soms hebt los te laten. Of die ruimte vraagt voor iets anders. Soms is het fijn om te vergeven. Zoals nu. Het is inmiddels zo lang geleden. En eigenlijk ben ik er nooit mee bewust mee bezig. Tot nu. Tot ik boekte bij deze maatschappij. Voor het eerst, omdat het de enige optie was. Alsof ik op deze manier zeg, het is oké. Ik vergeef je. Dit doe ik uiteraard niet hardop, maar mijn interne glimlach is megagroot. Juist omdat het ook deze reis is. Een reis waarbij ik voor mezelf kies.. Tijd voor mezelf, om yoga te volgen in plaats van te geven. En om aan mijn boek te schrijven, die onder andere gaat over die heftige ervaring destijds.
De cirkel is rond.
En dus zeg ik nee tegen de steward die vraagt of ik wijn wil, maar zeg ik ja als hij vraagt of toch ik echt geen bubbels lust? Hij ziet mijn glimlach denk ik. En dus proost ik op het leven. Op mijn leven 🙂
