Ik kijk naar mijn voeten en dan naar die van mijn medereiziger. We kijken elkaar aan… Ai.
We zijn net uit het vliegtuig gestapt wat ons van Suriname naar Nederland heeft gebracht. En ja hoor, zodra we een paar stappen op Hollandse bodem hebben gezet, laten we ons alweer meeslepen in het gejaagde tempo.
Medereiziger:
Ik kijk naar mijn voeten en naar die van Ester. We kijken elkaar aan… Ai boi Nederland. Mi doro (Sjonge jonge Nederland. Ik ben er.)
Ik pak mijn telefoon en bel meteen valet parking, zodat mijn auto op tijd bij aankomsthal 3 gebracht kan worden. Ik check ook nog mijn e-mail omdat ik morgen om 10.00 een tiental mensen moet trainen op Microsoft Office 365.
Ai, ik ben net geland en meteen mi ede spang. (Ja, ik ben net geland en mijn hoofd is nu al vol.)
Haastige spoed…
Wat zitten we in Nederland toch veel in ons hoofd. Ik hoef alleen maar om me heen te kijken om dat te zien. Je zou kunnen zeggen dat we in Nederland bewegen vanuit het hoofd. Ter vergelijking: in Suriname bewegen ze vanuit de heupen 😉 Wat kunnen we ons toch druk maken over dingen in Nederland. Alles is zo georganiseerd en gestructureerd. Maar het lijkt wel alsof dat juist tot stress leidt. We vinden het moeilijk om dingen op z’n beloop te laten, willen zoveel mogelijk plannen en beheersen. Wat ik misschien nog wel het moeilijkste vind is het effect dat stress kan hebben. We raken erdoor vaak uit verbinding, met onszelf en met elkaar. Die keren dat je haast hebt en daardoor liever wegkijkt in plaats van iemand te helpen (en ja, ik doe daar zelf ook regelmatig aan mee). In landen als Suriname voel ik zoveel meer de verbinding met alles en iedereen om me heen. Komt het door de warmte? Is het de instelling? Is het omdat je daar zoveel dichter bij de natuur zit?
Het zullen meerdere redenen zijn. Maar ik voel me intens gelukkig als ik door de familie van mijn medereiziger word opgenomen, gewoon alsof ik tot de familie behoor. Zo warm en hartelijk!
Be the change you want to see in the world…
Begrijp me niet verkeerd, ik ben dol op ons koude kikkerlandje. Alleen die drukte en gejaagdheid, daar word ik niet blij van. We rennen en vliegen en vergeten waar het in de wereld echt om gaat. Soms voel ik me hierdoor eenzaam, vooral als ik doordeweeks alleen aan mijn eettafel zit. En juist als ik me kwetsbaar voel, vind ik het moeilijk contact te zoeken. Maar goed, ik weet het, verandering begint bij jezelf. Dus hoe zorg ik ervoor die verbinding vast te houden in Nederland? Een van de dingen die ik mij weer voorneem, is om mijn telefoon vaker uit te zetten. Op reis heb ik soms uren geen internet, wat een rust, heerlijk! Maar ook echt kwetsbaar durven zijn en vragen om waar ik behoefte aan heb, kunnen mij helpen.
Terug in Nederland zit ik vol energie en inspiratie. Ik heb zin om mijn vrienden te zien en op te zoeken. Een van mijn vriendinnen nodigt me spontaan uit om mee te eten. Ik kan zo aanschuiven bij haar en haar gezin. Wat fijn en warm! Ja in Nederland kan het ook, als ik er maar voor opensta. Of komt het omdat zij ook Surinaams bloed in zich heeft… 😉
Tips hoe in verbinding te blijven:
- Zet je telefoon regelmatig uit, bijvoorbeeld minimaal 1 dagdeel in de week
- Sta ‘s morgens niet op met je telefoon. Drink eerst eens een kop thee, begroet je partner of kinderen, neem tijd voor je ontbijt
- Stel je regelmatig kwetsbaar op. Dit betekent niet dat je direct overal in huilen hoeft uit te barsten ;-), meer benoemen wat je fijn zou willen en waar je hulp bij nodig hebt, kan al helpen.
- Sta regelmatig stil bij je emoties. Hoe meer je dit doet, hoe meer je weet waar dingen vandaan komen en krijg je meer grip op wat je voelt.
